Χαρακτικα

Οι χαρακτικές εικόνες της Τάνιας Δρογώση ξεκινούν από ένα εστιασμένο θραύσμα τοπίου της φύσης. Όταν ξεκινά να δουλεύει την μήτρα του μετάλλου της δεν μεταφέρει τίποτα προσχεδιασμένο, τίποτα έτοιμο. Παιδεύει το σχέδιό της και η ίδια παιδεύει το νου και την πένα στο χέρι της, για να δημιουργήσει ένα πεδίο γραφής ανάλογο με εκείνο που οραματίζεται κάθε φορά στο ξεκίνημά της. Έχουμε την χαρά να την παρατηρούμε στο εργαστήριο καθώς προσηλωμένη δουλεύει τις πλάκες της. Συχνά την βλέπουμε να χάνεται μέσα στις πυκνές χαράξεις που πλέκονται με τρόπους σχεδόν χαοτικούς στην γυαλιστερή επιφάνεια του ψευδάργυρου. Αυτές οι διαδρομές με το μελάνι και την ζάχαρη διαγράφονται σαν λαβυρινθικοί σχηματισμοί, λες και δεν είναι συνειδητή η γραφή τους. Κι η ίδια αναλογίζεται κάθε φορά που ελέγχει την πλάκα της λίγο πριν ξεκινήσει τις διαβρώσεις στο οξύ: τι άραγε θα βγει από ετούτο το μπερδεμένο πλέγμα; Και όμως, κάθε φορά καθώς εκτυπώνοντας ανασηκώνει το πρώτο δοκίμιο από το χαλκογραφικό πιεστήριο, βλέπουμε στο χαρακτικό της να προκύπτουν σχηματισμοί που μας εκπλήσσουν. Αναρτώντας όρθια τα εκτυπωμένα χαρτιά διακρίνουμε να διαγράφονται εικόνες από πανίδες δασών, πεδιάδων, ροές ρυακιών ή χειμάρρων, αγριόχορτα, βλαστοί, κλαδιά και φύλλα σε πρώτο επίπεδο ή στο βάθος του τοπίου. Η Τάνια Δρογώση δεν αρκείται σε όσα εμείς, οι θεατές του έργου της, παρατηρούμε κι ανακαλύπτουμε στην εικόνα. Συνεχίζει να εργάζεται την μεταλλική μήτρα, ψάχνει βαθύτερα εκείνο που η ίδια θέλει να δώσει μέσα από τις χαράξεις της κι είναι ικανή να χειριστεί τεχνικές και υλικό έτσι που να φτάνει το έργο της εκεί που εκείνη επιθυμεί. Οι χαρακτικές εικόνες της Τάνιας Δρογώση λειτουργούν ως καταγραφές αρχέγονων τόπων της φύσης βαθειά χαραγμένων στον ψυχισμό του ανθρώπου. Είναι εικόνες που δεν λήγουν σύντομα με μια ματιά, δεν αναλώνονται σαν χαριτωμένες παραστάσεις. Χρειάζεται να περιπλανηθείς μέσα στις διαδρομές που διαγράφονται μέσα τους, να ανακαλύψεις μονοπάτια, κρυμμένα σχήματα και μορφές, χώρους που ανοίγονται και κλείνουν πίσω από τις πυκνώσεις των χαράξεων. Μέσα στην δύνη της καθημερινής ζωής στην μεγάλη πόλη που ισοπεδώνει κάθε σκίρτημα καθαρής αίσθησης, μας προσκαλούν να ψάξουμε μέσα μας για να ξαναβρούμε εκείνη την πνευματική ισορροπία και ηρεμία που μόνο η ένωσή μας με την φύση είναι ικανή να μας προσφέρει.

Η Τάνια Δρογώση είναι μια προσεκτική συλλέκτρια εικόνων μιας φύσης που ολοένα βεβηλώνεται, ενός πεδίου που αφομοιώνει τα απόβλητα, τα απορρίμματα αλλά ίσως ακόμα να καταφέρνει την αυτοκάθαρση. Η εικαστική της εικόνα τεμαχίζει τους τόπους και τα εδάφη. Εστιάζει σε ένα κομμάτι τόπου, κι αρχίζει να παρατηρεί αλλά και να παρεμβαίνει. Αυτός ο σχεδόν μαγικός, τρόπος με χαρακτικές διαδικασίες - χαράξεις με καρφίδα, κλεισίματα των διόδων των οξέων με κατράμια, με λιπαρά μολύβια και με μελάνες και ζάχαρη - συνεπαίρνει τόσο, που συχνά ξεχνά το τελικό τύπωμα και έλκεται από τις συνεχείς μεταμορφώσεις της χαρακτικής της μήτρας. Αναδύεται έτσι μια εικόνα πολυσήμαντη όπου η ματιά μας μπορεί να διανύει ατέρμονες διαδρομές και να βρίσκει διόδους διαφυγής από την κατεστημένη πραγματικότητα.

[...]

Η Τάνια Δρογώση διευρύνει την εικαστική της έρευνα πάνω στην τοπιογραφία, που ήδη έχει ξεκινήσει στη ζωγραφική, οδηγούμενη ομαλά προς την αναζήτηση της ρευστότητας της εικόνας και του τοπίου μέσα από τη χαρακτική γλώσσα. Υιοθετώντας την τεχνική με το μελάνι και ζάχαρη και αυτή της τονικής οξυγραφίας, η Τάνια Δρογώση πειραματίζεται με το οξύ, τις διαβρώσεις στην επιφάνεια της μήτρας και τις υφολογικές τους ποιότητες. Η χειρονομία της, άλλοτε συνειδητή και άλλοτε ελεύθερη στο τυχαίο, αποτυπώνεται μέσα από μια εν εξελίξει βιωματική διαδικασία πολλαπλών διαδοχικών οξειδώσεων και άλλων επεμβάσεων στην χαρακτική πλάκα που σταδιακά οδηγούν στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Κατ’ επέκταση, το εννοιολογικό περιεχόμενο της εικόνας προσιδιάζει στο τοπίο, αλλά ταυτόχρονα παραμένει μακριά από την αναπαράσταση, ρευστό και ανοιχτό σε ερμηνείες, όπως ενστικτώδης και βιωματική είναι η διαδικασία επεξεργασίας της μήτρας. Στους ατμοσφαιρικούς τόπους που δημιουργεί, οι ιδιότητες των φυσικών στοιχείων παραμένουν διάχυτες, σε μια κατάσταση που συνδυάζει ταυτόχρονα τη σκληρότητα της πέτρας, την τραχύτητα του εδάφους και τη ρευστότητα του υγρού. Οι υφές και οι ρευστοποιημένες φόρμες, φέρνουν τα φυσικά στοιχεία σε ώσμωση μεταξύ τους, δημιουργώντας ένα τοπίο σε εν δυνάμει κατάσταση, ανοιχτό και προσκείμενο στις ιχνηλατήσεις του βλέμματος.

[...]